WITAMY NA STRONIE MUZEUM NARCIARSTWA IM. STANISŁAWA BARABASZA W CIEKLINIE

Cezary Michalski, Leon Rak
TEORIA I PRAKTYKA TRENINGU NARCIARSKIEGO W LATACH 1919-1939

W latach dwudziestych XX w. polskich narciarzy zainteresowały teoretyczne aspekty treningu narciarskiego. W tych latach kształtowała się podstawowa wiedza na temat nauczania narciarstwa i treningu narciarskiego. Narciarze byli badani przez lekarzy i fizjologów, aby trening narciarski był bardziej efektywny. Jednakże, główny nacisk położono na trening techniki narciarskiej (szczególnie biegu i skoku narciarskiego) podczas gdy metody kształtowania zdolności motorycznych zależały od indywidualnych doświadczeń trenerów narciarskich. Teoretyczne problemy treningu narciarskiego podsumowano książce Kasprzyka i Czecha (1934). W całym analizowanym okresie korzystano z pomocy zagranicznych trenerów, którzy przygotowywali najlepszych polskich zawodników. Kształcenie polskich nauczycieli narciarstwa stało się głównym zadaniem dla narciarskich organizacji w latach trzydziestych XX wieku. Polski Związek Narciarski stworzył system szkolenia instruktorów i trenerów narciarstwa. Było w nim pięć poziomów kompetencyjnych od pomocnika instruktora do zawodowego trenera.. W 1939 r. uprawnienia nauczycieli narciarstwa posiadało 1183 osoby, z tego tylko 5 było tenerami.

Pełny tekst: L. Rak, E. Małolepszy, Narciarstwo Polskie 1888-2008, Jasło 2009.